Gmina Cmolas
GMINA CMOLAS
Sanktuarium Przemienienia Pańskiego
U schyłku XVI w. miało miejsce wydarzenie o brzemiennych dla Cmolasu i całej parafii skutkach. 6 sierpnia 1585 r. trzynastoletni syn szlachcica, Wojciech Borowiusz, wracał, jak zwykle z lekcji w szkole parafialnej. Było późne popołudnie, chłopiec szedł niespiesznie polną drogą prowadzącą od kościoła w stronę skrytego w kępie drzew dworku Borowiuszów. Kiedy znajdował się na skraju wsi, nastąpiło coś niezwykłego, niedającego się ogarnąć rozumem człowieka.
Oto bowiem nad dzieckiem Niebo się nagle otwarło i zapanowała wielka jasność. Spomiędzy obłoków wyłoniła się postać Pana Jezusa z rozpostartymi rękami w otoczeniu licznych świętych. Chłopiec padł na kolana, modląc się żarliwie. Patrzył w górę, nie mogąc oderwać wzroku od cudownego zjawiska. Zdał sobie sprawę, że jest świadkiem objawienia Chrystusa na ziemi. Widzenie trwało przez dłuższą chwilę i do głębi wstrząsnęło małym Borowiuszem. Wywarło też przemożny wpływ na całe jego życie. Odtąd kroczył drogą miłości do Boga i ludzi, a u schyłku swych dni stał się także inspiratorem kultu Przemienienia Pańskiego w Cmolasie.
Pozostając do ostatnich chwil swego życia pod silnym wrażeniem objawienia Chrystusa w Cmolasie, ufundował obraz Przemienienia Pańskiego. Wierzył, że Bóg uczyni zeń narzędzie łaski, nadziei i miłosierdzia.
Zapoczątkowane przez niego dzieło wydało na gruncie cmolaskim wspaniałe owoce. Na miejscu cudownego widzenia stanęła najpierw kaplica, a opodal niej szpital. Protokół wizytacji z 1646 r. określa te budowle jako "świeżo wybudowane". W 1674 r. wzniesiono kościół pw. Przemienienia Pańskiego.
Po wzniesieniu w Cmolasie nowej świątyni parafialnej, w 1972 r. przeniesiono do niej cudowny obraz, a w kościółku szpitalnym umieszczono jego wierną kopię. Nowy kościół przejął wezwanie Przemienienia Pańskiego i zgodnie z intencją jego twórców stał się ośrodkiem kultu.
Historia dotycząca Sanktuarium Przemienienia Pańskiego pochodzi ze strony internetowej PARAFII w CMOLASIE. Znaleźć tam można dużo więcej cennych informacji na temat Sankutarium oraz cudownego obrazu.
Oto bowiem nad dzieckiem Niebo się nagle otwarło i zapanowała wielka jasność. Spomiędzy obłoków wyłoniła się postać Pana Jezusa z rozpostartymi rękami w otoczeniu licznych świętych. Chłopiec padł na kolana, modląc się żarliwie. Patrzył w górę, nie mogąc oderwać wzroku od cudownego zjawiska. Zdał sobie sprawę, że jest świadkiem objawienia Chrystusa na ziemi. Widzenie trwało przez dłuższą chwilę i do głębi wstrząsnęło małym Borowiuszem. Wywarło też przemożny wpływ na całe jego życie. Odtąd kroczył drogą miłości do Boga i ludzi, a u schyłku swych dni stał się także inspiratorem kultu Przemienienia Pańskiego w Cmolasie.
Pozostając do ostatnich chwil swego życia pod silnym wrażeniem objawienia Chrystusa w Cmolasie, ufundował obraz Przemienienia Pańskiego. Wierzył, że Bóg uczyni zeń narzędzie łaski, nadziei i miłosierdzia.
Zapoczątkowane przez niego dzieło wydało na gruncie cmolaskim wspaniałe owoce. Na miejscu cudownego widzenia stanęła najpierw kaplica, a opodal niej szpital. Protokół wizytacji z 1646 r. określa te budowle jako "świeżo wybudowane". W 1674 r. wzniesiono kościół pw. Przemienienia Pańskiego.
Po wzniesieniu w Cmolasie nowej świątyni parafialnej, w 1972 r. przeniesiono do niej cudowny obraz, a w kościółku szpitalnym umieszczono jego wierną kopię. Nowy kościół przejął wezwanie Przemienienia Pańskiego i zgodnie z intencją jego twórców stał się ośrodkiem kultu.
Historia dotycząca Sanktuarium Przemienienia Pańskiego pochodzi ze strony internetowej PARAFII w CMOLASIE. Znaleźć tam można dużo więcej cennych informacji na temat Sankutarium oraz cudownego obrazu.
DREWNIANY KOŚCIÓŁEK
Drewniany kościółek znajduje się w centrum Cmolasu. Wzniesiony został w 1674 r. Ufundował go ks. Wojciech Borowiusz. Na belce nadproża, nad wejściem, znajduje się napis z datą budowy i tytułem świątyni: "ANNO DOMINI 1674/HAEC DOMVS REAEDIFICATA EST/IN HONORE OMNIPOTENTIS DEI/TRANSFIGVRATI" (Roku Pańskiego 1674 ten Dom Boży został na nowo odnowiony na większą chwałę Wszechmogącego Boga w tajemnicy Przemienienia). Więcej informacji na temat drewnianego kościółka znaleźć można na stronie: http://parafiacmolas.pl/index.php?main=language_pl/historia_kprzemienienia.
SANKTUARIUM MADONNY Z PUSZCZY
Sanktuarium Madonny z Puszczy znajduje się w Ostrowach Tuszowskich. Jest jednym z 17. Sanktuariów Maryjnych Diecezji Rzeszowskiej. Madonna z Puszczy jest patronką leśników. Kościół wybudowano w latach 1900-02. Neogotycki styl budowli podkreśla postawiona od strony frontu wieża. Wnętrze zdobią: stacje drogi krzyżowej z XVIII w., neogotycka polichromia z 1905 r. przedstawiająca motywy maryjne oraz apostołów, a także XVIII-wieczne organy. W Sanktuarium znajduje się obraz Matki Bożej – Madonny z Puszczy. Łaskami słynący wizerunek jest kopią cudownego obrazu Matki Bożej Śnieżnej z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore. Poświadczeniem wzorca jest łaciński napis znajdujący się u dołu obrazu „Madonna Maior de Urbe […] a s. Luca Evang. depicta”. Wizerunek z Ostrów Tuszowskich powstał w 1630 r., o czym świadczy data umieszczona na obrazie. Matka Boża z Ostrów Tuszowskich jest patronką myśliwych i leśników.
Więcej na temat ostrowskiego Sanktuarium można znaleźć TUTAJ.
Więcej na temat ostrowskiego Sanktuarium można znaleźć TUTAJ.
KOŚCIÓŁ W PORĘBACH DYMARSKICH
W Porębach Dymarskich znajduje się drewniany kościół pw. ŚŚ. Stanisława i Wojciecha, pochodzący z XVII wieku. Kościół rozbudowany był przed 1735 r., a odnawiany w latach 1857 i 1900 – 1902. Wnętrze świątyni zawiera bogate figuralne malowidła ścienne (polichromie) z drugiej połowy XVII w. Na ścianie północnej widoczne są sceny: Zwiastowanie NMP, Nawiedzenie św. Elżbiety, Boże Narodzenie, Pokłon Trzech Króli; na południowej zaś: Chrzest Chrystusa oraz postacie św. Piotra i św. Pawła. Ołtarz główny pochodzący z drugiej połowy XVII w. jest trójdzielny. Część środkowa — ujęta dwiema parami kolumn wspierających fragmenty belkowania, natomiast pola boczne są ujęte kolumnami i uchami z ornamentów małżowinowo-chrząstkowych. Więcej na ten temat można znaleźć TUTAJ.
